...

Daralıyorum... Yine herşey monoton. Herkes çok salak, herkes çok boş, ilişkiler çok aptal... Herşey gerçekçilikten çok uzak. Çok sıkılıyorum bu yabancılıktan, yalancılıktan... Aptal, bomboş, renksiz bi hayatta gözlerimizi sımsıkı yummuş ileri bakıyoruz ama gözlerimiz kapalı neyi görcez ki?.... Kendimi unuttum gibi oldum. Kendimle çok az başbaşa kalıyorum. Yanımdaki kalabalıktan çok sıkıldım, çok boş. Neden gitmiyorum? Bilmiyorum...Müzik dinlemek istiyorum, düşünmek istiyorum, kitap okumak istiyorum, şarkı söylemek istiyorum, yalnız kalmak istiyorum, ağlamak, film izlemek istiyorum. Yağmur yağsın salak salak hayaller kurayım istiyorum. Kendimi unuttum kendimle olmak istiyorum. Saçmalamak güzel, saçmalamayı seviyorum. Kimse beni düşünmesin, kimse beni sevmesin... Ben özlemlerimi hayallerime katar önüme bakar yaşarım. Bıktım bu sahtecilikten çok bıktım. İşin kötüsü o sahtelikte rol yapmak iztemezken yine kendimi en ortada buluyorum. Kimseye gerek yok desem öyle de olmuyor. Bu gün aslında bu uyuşturucu aletin karşısından kalkıp yollarda salak salak yürüyüp gidip bi kafede oturup kendime çay ısmarlamalıyım... Ben kendimle iyiyim...