Bugün çok acayip şeyler hatırladım.
İnsanlar geçiyor ve ben camdan bakıyorum. Bunları hiçbiriniz bilemezsiniz. Pembeli morlu küçüklük perdelerimin ardındaki düşüncelerimi bilemezsiniz. Çünkü yalnızdım. Odamın kapısı da kapalıydı. Kimse de açmazdı.
Ne düşüncelerdi yalebbim. Seneler geçti ben öyle şeyler düşünmedim. Öyle bişeylerdi.
Ama aslında çok dinleyen vardı beni. Duvarlarımı bir duyabilseydiniz keşke ben onları sökmeden önce. Ama duyamazsınız. Duyamazsınız çünkü büyüdüm.
İnsanlar büyüyünce saçma şeyler yapmaz. Bilmedikleri İngilizceyle aynanın karşısına geçip uyduruk şarkılar söylemezler mesela. Ya da söyleseler bile babalar bi hışımla içeri girip bağırma evladım diyemezler çünkü artık çok manalı konuşuyordur o evlatlar. Ya da okuldan eve yürüyemezler. Çünkü yollar uzamıştır. Veya nebiliyim yalnız gitmek istemezler. Ya da çantaları çok ağır olabilir. Ya da mesela evleri olmayabilir. Yani di mi o da bi olasılık.
Ah sevgili sonsuzluk arkadaşım defterimizi bir görsen ne dertler, ne çileler. Her geçen gün daha da yalnız kalmışız. Üstüne bizi bir de kimseler anlamamış. Ne keder doluymuşuz yalebbim. Şimdi nasıl peki? Anlatacak çok mu kimsemiz var? Bizi anlayan çok mu insan var? Ben şimdi burda açık konuşayım sana. 3 vardı. 3’ün 1’i gitti. 2’si kaldı.
Yine başka bir 3’ten bahsetmek istiyorum. Tam 3 sene sadece siyah giydim ve bu 3 sene boyunca insanlar beni hep soğuk ve burnu havada buldu. Sonra da ay yanılmışız ihihohahi dediler. That’s bullshit bro.
Eylül, eylül… Çoktan geride bıraktığımız bir ay kendisi. 9 sene önce falan bıraktık herhalde tam bilemiyorum şimdi. Bak aklıma geldin. Neden? Çünkü bilmediğin şeyleri kullanıyordun sen. Bana nedense başka biri daha bilmediği şeyleri kullanıyor gibi geliyor. Keşke 17 yaşında olsaydık da bilmeseydik hiçbir şeyi. O zaman kullanabilirdik çünkü kimse bilmezdi. Ama biliyoruz ve konuşuyoruz. Bildiğimiz için mi konuşuyoruz? Bildiğimiz için mi susuyoruz. Arada kalıyoruz genelde. Sonra da özlüyoruz. Sonra mı? Vallahi ben susuyorum, konuşmuyorum söz.
Ruhum ölüm rüzgarlarına es,
Işık yok gecemde, gündüzümde.
Gözlerim görmüyor… Lakin güneş
O her zaman, her zaman yüzümde.
LİS! Net konuşuyorum cidden hayatımda tanıdığım en şanssız insansın sen. Ama ben seni çok seviyorum. Umarım seni çok sevmem de şansızlığından değildir.
İnsanlar geçiyor ve ben camdan bakıyorum. Bunları hiçbiriniz bilemezsiniz. Pembeli morlu küçüklük perdelerimin ardındaki düşüncelerimi bilemezsiniz. Çünkü yalnızdım. Odamın kapısı da kapalıydı. Kimse de açmazdı.
Ne düşüncelerdi yalebbim. Seneler geçti ben öyle şeyler düşünmedim. Öyle bişeylerdi.
Ama aslında çok dinleyen vardı beni. Duvarlarımı bir duyabilseydiniz keşke ben onları sökmeden önce. Ama duyamazsınız. Duyamazsınız çünkü büyüdüm.
İnsanlar büyüyünce saçma şeyler yapmaz. Bilmedikleri İngilizceyle aynanın karşısına geçip uyduruk şarkılar söylemezler mesela. Ya da söyleseler bile babalar bi hışımla içeri girip bağırma evladım diyemezler çünkü artık çok manalı konuşuyordur o evlatlar. Ya da okuldan eve yürüyemezler. Çünkü yollar uzamıştır. Veya nebiliyim yalnız gitmek istemezler. Ya da çantaları çok ağır olabilir. Ya da mesela evleri olmayabilir. Yani di mi o da bi olasılık.
Ah sevgili sonsuzluk arkadaşım defterimizi bir görsen ne dertler, ne çileler. Her geçen gün daha da yalnız kalmışız. Üstüne bizi bir de kimseler anlamamış. Ne keder doluymuşuz yalebbim. Şimdi nasıl peki? Anlatacak çok mu kimsemiz var? Bizi anlayan çok mu insan var? Ben şimdi burda açık konuşayım sana. 3 vardı. 3’ün 1’i gitti. 2’si kaldı.
Yine başka bir 3’ten bahsetmek istiyorum. Tam 3 sene sadece siyah giydim ve bu 3 sene boyunca insanlar beni hep soğuk ve burnu havada buldu. Sonra da ay yanılmışız ihihohahi dediler. That’s bullshit bro.
Eylül, eylül… Çoktan geride bıraktığımız bir ay kendisi. 9 sene önce falan bıraktık herhalde tam bilemiyorum şimdi. Bak aklıma geldin. Neden? Çünkü bilmediğin şeyleri kullanıyordun sen. Bana nedense başka biri daha bilmediği şeyleri kullanıyor gibi geliyor. Keşke 17 yaşında olsaydık da bilmeseydik hiçbir şeyi. O zaman kullanabilirdik çünkü kimse bilmezdi. Ama biliyoruz ve konuşuyoruz. Bildiğimiz için mi konuşuyoruz? Bildiğimiz için mi susuyoruz. Arada kalıyoruz genelde. Sonra da özlüyoruz. Sonra mı? Vallahi ben susuyorum, konuşmuyorum söz.
Ruhum ölüm rüzgarlarına es,
Işık yok gecemde, gündüzümde.
Gözlerim görmüyor… Lakin güneş
O her zaman, her zaman yüzümde.
LİS! Net konuşuyorum cidden hayatımda tanıdığım en şanssız insansın sen. Ama ben seni çok seviyorum. Umarım seni çok sevmem de şansızlığından değildir.
0 yorum:
Yorum Gönder