Miyaf..

Aklımdaki herşey karanlık, sisli. Kelimelerim kayıp. Kendimi anlatamamaktan gayrı kendimi anlatmak istemiyorum ki ben. Karanlık güzel geliyor. Ağlamak rahatlatıcı… gülmekse öyle zor geliyor ki. Kalbim acıyor her sırıtışımda, içim yanıyor. “Günaydın” ne basit bir kelime. Peki ya aymasınsa? Karanlık rahatlatıyorsa insanı seçme şansımız var mı ki? Var mı ki hadi şöyle biraz da karanlıkta yaşayalım demek? Kimseyle konuşmak istememek. Dışarı çıkmak istememek ama yalnızlığı istemek. Var mı ki herkeslere beni yalnız bırakın diyebilmek? Hiçbirşey yokken ortada, aniden, sorgu istemeden, cevap vermeden sorulara… ya kimse zaten bir şey sormuyorsa ki bana? Bu içimi acıtır mı peki? Yutkunmamı zor kılar mı? Peki ya buysa içimi acıtan, kelimeleri birleştirmek neden böylesine zor? Cevap vermekten kaçmak değil bendeki, cevabı vermenin koşulu olan o kelimelerden kaçmak. Işıkların kapanması neden peki? Kimse görmesin diye değil ki yalnızca. Kimse görmeden kaçabileyim diye…