Bağırıyorum duymuyorsun.

Yani o kadar çok sinirliyim ki şuanda ve o kadar yalnızım ki Sushi'yle konuşmaktan sıkıldım da buraya klavyenin tuşlarını dövercesine yazıyorum şimdi. Ama çok sinirliyim zaten biri de olsa burda yani anlatamam çünkü çok üzgünüm de bir yandan. Şöyle nefesimi tutuyorum bırakasım gelmiyor kıpkırmızı yapıyorum kendimi sonra da öyle hızlı nefes alıp veriyorum ki yani başım dönüyor gözlerim kararıyor beynimin hücreleri ölüyor falan. Hay sokıyım böyle işin bir tarafına ya. Aman.

Bö.

Şimdi dili bildiğimden olsa gerek anlıyorum sözleri. Puff..

I secretly longed for something which had never existed..

Öyle işte.

Eskiye gidelim şimdi. Sıralara. Kimisi vardı ki o zamanlar sadece duyar. Kimisi de vardı ki hem duyar hem dinler. Kimisi hem duyar hem dinler hem de sorar. Kimisi de işte hem duyar hem dinler hem sorar hem de anlamına bakar. Evet, ben de sıkıldım işte anlatmaya çalıştığım bu. O hem duyup hem dinleyip hem sorup hem anlamına bakanlar sıkıcı olurlar. Peki ya duyup, dinleyip sormadan söyleyenler. İşte ben onlardandım. Daha az sıkıcı ve daha az akıllıydım. Hayatta kaybettiğim noktalardan biri. Hep aynı ritimde gitmeyip belirli bir süre sonra hızlandığım için ne kaybettiysem bundan kaybettim. Etrafın ritmine uymadım hep kendi ritmime uymaya devam ettim ve derken derken bocaladım.

Velhasıl geçmişte günler içerisinde hatırlayamadığım bazı saat aralıkları var onları neden hatırlayamadığımı anladım. Sonra da sinirlendim, kızdım! Roar!

 Neyse işte ben hep söyledim hiç anlamına bakmadım.

485 gün 6 saat.

Dönemlik okulda ağlama seasımızı da tamamlamış bulunuyoruz inşallah.
Çok yoruldum anne. Çok yoruldum ben ama sen beni hiç görmedin, anlamadın. Sonra ben gine ağladım. Sonra da evime geldim oturdum 2 kaşık tarhana çorbamı içtim. Sonra kimse görmezken sigara içtim. Sonra yazdım. Ama kod yazmadım.
Şimdi değişiyoruz. Anlıyoruz gibi sanki. Ama değil. Yok. Kalmadı, bitti dedik de bitmedi.
Yarın artık.